Het zal allicht aan mijn goedkope kledingstijl liggen, dat zodra ik thuiskom en mijn jas uitdoe, mijn coltrui zich dramatisch aan mij vastklampt en zich knetterend rond mijn middel windt.
Ook mijn haar is zo blij weer thuis te zijn dat het extatisch in de lucht springt.

Gelukkig ben ik niet de enige, als ik Joop naast me zie in een aureool van zwevend haar.

Het is uiteindelijk allemaal iets anders gelopen.

Eerst was er de teleurstelling. Want er wordt je van alles voorgespiegeld, bèrgen met sneeuw. Dagenlang kijk je er naar uit, je stelt je erop in, doet inkopen, treft voorbereidingen.
En dan, geen sneeuw. Wat aangevroren condens, dat was alles. Het waaide niet eens!

Maar toen ging het vriezen. Niet dat ik daar op zat te wachten, maar als het dan zo is, laten we ervan profiteren.
Joop ziet er weinig voordeel in. Na 10 minuten buiten gaat hij steeds sneller lopen met afwisselend hinkend opgetrokken pootjes. Ik dacht eerst nog het is plezier, maar het zijn bevroren tenen.

Sneeuw, wij zijn er klaar voor!