Computergekte
‘Hallo’ was het eerste wat ik typte toen ik voor het eerst achter een computer zat. Dat was ergens in de jaren negentig. Destijds kreeg ik geen antwoord in MS-DOS.
Later kon je wat meer tekstverwerken en in HTML webpagina’s schrijven. Ja, het werd steeds leuker en in die jaren zat ik soms uren achter mijn kolossale computer met een beeldscherm als een kombuis webpagina’s te maken die allemaal naar elkaar verwezen. Met veel plaatjes en zelfgemaakte digitale muziekjes.
Weer wat later kwamen er toegankelijke CMS en Social Media. Eerst was ik wat huiverig, je gaat toch niet met naam en toenaam al je persoonlijke gegevens online zetten? Maar iedereen ging massaal op Hyves.
Ik weet niet waar het omslagpunt precies heeft gelegen, maar er kwam een keerpunt in mijn computergebruik. En nee, dat was niet afgelopen jaar vanwege een vlogger burn-out. Nee, dat is al jaren geleden begonnen, misschien wel ergens op Facebook.
Computersystemen werden op een bepaalde manier ontoegankelijker. De buitenkant werd gebruiksvriendelijker gemaakt, maar de achterliggende systemen en code zijn steeds moeilijker te benaderen. En dan al die accounts en de hel van privacy en voorwaarden. Veel apps en systemen zijn nauwelijks te gebruiken zonder verplichte overgave aan de dataverzameling en privacyschendingen. En als je dan akkoord bent gegaan, komt het algoritme om je humeur te verpesten.
Computers lijken steeds meer een eigen willetje te hebben gekregen. Of nou ja, beter gezegd, de wil van grote internationals.
Maar wat een gemak en wat een plezier!
Een website knal ik online in een kwartier!
Tegenwoordig werk ik liever niet te lang met een computer, al was het alleen al vanwege RSI.
Dokter Jopie zegt ‘Typisch gevalletje van ambivalente computergekte’.
